De Maas&Waler dat ben ik: Bob Walker

In deze rubriek maken we kennis met inwoners van deze regio. Wie zijn ze, wat doen ze en waarom wonen ze hier? Het resultaat, een inkijkje in het leven van, al dan niet geboren en getogen, Maas en Walers, geïllustreerd met een karakteristiek portret.

Naam: Bob Walker
Leeftijd: 54 jaar
Plaats: Beuningen

‘Ik ben geboren in Zaandam. Toen mijn vader in Ede ging werken verhuisden we, oostwaarts. In Nijmegen studeerde ik HBO-verpleegkunde, maar dat bleek toch niet mijn ding te zijn. Daarna volgde ik de pabo. Eigenlijk wilde ik al vanaf mijn twaalfde jaar fotograaf worden, daarom bezocht ik de Fotovakschool, haalde mijn diploma en werd dus fotograaf. Mijn toenmalige vrouw kwam in Beuningen te werken en we verhuisden daarheen.’ Bob maakte veel journalistieke foto’s, portretten en trouwreportages. ‘Ik ben echt een mensenmens,’ legt hij uit, ‘en vind zwart-wit portretten maken fantastisch om te doen. Waar ik naar streef is het vastleggen van iemands karakter in een plaatje.’

Coaching

Tijdens de vele uren dat hij onderweg was zag hij de schoonheid van landschappen; uiteraard waren die voor hem eveneens de moeite waard om vastgelegd te worden. ‘Maar ja, op een bepaald moment werd het steeds moeilijker een boterham te verdienen met mijn camera. Ik had, voor de nodige afwisseling en op een hobbymatige manier, al een school voor Oosterse krijgskunsten en wilde graag mijn kennis overbrengen. Omdat ik merkte dat veel pupillen op mijn school wel een stukje coaching konden gebruiken, besloot ik hiervoor een opleiding te volgen. Tijdens mijn werk als fotojournalist had ik gedurende zo’n twintig jaar behoorlijk wat mensenkennis opgedaan en mensen van allerlei pluimage ontmoet. Die kennis en ervaring combineer ik nu met mijn intuïtie, om mensen te coachen door samen met hen muziek te maken. Gitaar- en rockmuziek bijvoorbeeld, en zelfgeschreven raps. Geweldig vind ik dat! Ik geniet van de ontwikkeling die ik in mensen zie’, verzucht hij bijna. 

Fotograferen 

Fotograferen doet Bob nog wel, maar minder. ‘Ik mis het wel hoor, het is zo’n mooie manier om je gevoel ergens in te leggen. Voor mezelf schiet ik nog weleens wat plaatjes. Bijvoorbeeld van mensen die een fraaie foto van zichzelf willen hebben.’ Bob heeft de donkere kamer-tijd nog meegemaakt. ‘Heerlijk, dat handwerk: tegenhouden, doordrukken, onthoeken. En ’s morgens ergens een paar foto’s maken, hup, de doka in en meteen naar de Gelderlander om mijn werk af te leveren. Voor de Maas&Waler heb ik ook nog gefotografeerd.’
Op een vintage-meubeltje staan enkele grote potten met goudgeel exotisch fruit in een likeur. Je kunt wel zien dat ze met veel gevoel voor vorm neergezet zijn: het geheel is een regelrecht stilleven, met een perfecte, verstilde compositie, en vraagt erom ingelijst te worden. De warme kleur van het Yuzufruit lijkt Bobs karakter te weerspiegelen. Hij praat zacht, op een melodieuze en sympathieke manier, met duidelijke empathie voor anderen.

Muziek

Muziek speelt een belangrijke rol in Bobs leven. Hij schrijft soms eigen nummers en geeft in april dit jaar samen met de slagwerkgroep van Kunst en Volharding een miniconcert. Het is de bedoeling een bandje op te zetten, niet voor de centen, maar puur voor het plezier van het samen muziek maken en genieten.

Bonsaiboompjes

In de ruime serre naast de woonkamer staan diverse aardewerk schalen. ‘Mijn bonsaiboompjes’, verduidelijkt Bob. ‘Ik hou mij vaak bezig met de Japanse cultuur, en daar hoort natuurlijk ook het bonsaigebeuren bij. Ik heb er veel over en ook van geleerd; aan de boompjes kan ik zien of ik ze goed verzorg. Veel heb ik opgekweekt vanuit zaailingen. Als ik een mango heb gegeten gaat de pit de grond in, dat wordt dan spoedig weer een nieuw boompje… Grotere boompjes zijn dan ook weer interessant, en zo ga je steeds verder. Maar ik kan ze niet allemaal bewaren, want ik moet ook nog ergens kunnen lopen, hè. Ik geef er dus regelmatig een paar weg.’

Vroeger ging Bob vrij vaak op vakantie, ‘maar,’ zegt hij, ‘ik heb een beetje teveel files gezien onderweg. Daarom blijf ik tegenwoordig liever dicht bij huis. Ik ga graag naar de leerlingen van mijn sportschool in De Lèghe Polder. We hebben ongeveer 200 leden, waarvan bijna 110 kinderen. Dat is nu mijn werk. Hoewel, ik zeg altijd: het is werk dat eigenlijk geen werk is, zo leuk vind ik het, net als de fotografie!’
Bob betreurt het dat de middenstand in Beuningen uitgedund raakt. Aan de andere kant geniet hij van bijvoorbeeld de dorpsquiz en het bevrijdingsfestival: ‘Fijn fysiek samenzijn zonder telefoontjes, en samen een gemene deler beleven.’

Door Ton van Hulst